Şiddetle Duygusal Şiddetle Sanatsal

 Bir Paris iki Çingeneler Zamanı...

İki gündür enteresan filmler denk geliyor elime film kitaplığımdan(!) dun Cédric Klapischin Paris adli filmini seyrettim. Sahne seçimleri kamera acıları öyle hoşuma gitti ki İspanyol pansiyonundan tanıdığımız bir yönetmen ve gene İspanyol pansiyonundan tanıdığımız Romain Duris. Filmin başlangıcından itibaren her karede Paris tatlı tatlı esiyor fırınlardan taze çıkmış bagetlerin dumanı, köşe başlarındaki çiçekçilerin nergis demetleri ressamların boya kokuları çarpıyor yüzünüze.. Ta bi bide her küçük hikayedeki neşenin barındırdığı bi parça hüzün. Sofistik. Paris gibi..

Emir Kusturica ve Çingeneler Zamanı

Film sonsuzluk kadar uzun geldi bana. saniyeler geçtikçe gerildim 2 saat 16 dakika boyunca mıhlandım sanki koltuğuma. Emir Kusturica özgün tarzıyla her sahneye imzasını atmış. Yönetmenin diğer filmlerini izleyenler bilir ki müziklerle  Goran Bregoviç ilgilenir. Son derece başarılı hatta bazen insan filmi izlemeyi bırakıp sadece dinliyor yani bana itiraf etmeliyim ki Aziz George Festivali sahnesinde aynen bu oldu. Bir de benim için bi Emir Kusturica klasiği var ki hayranlığımın sebebi. Ağlatan sahnelere acılara tebessüm hatta bazen kahkaha katması ama ne gülebilirsin o sahnede ne ağlayabilirsin boğazına kocaman bi ayva takılmış gibi kalakalırsın

Filmin bi diğer özelliği de ilk çekilen çingene dilinde film oluşuymuş bu yüzden pür dikkat dinledim çok enteresan bazen kulağıma bize çok yakın sesler geldi, tanıdık isimler, ”Hatice Azra Ahmet İrfan”dı bi de çok enteresan kovma tersleme terimleri çok tanıdıktı ” naaş, toz ol, bi de s*ktir” duydum sanki yada bana mı öyle geldi emin değilim.

Sayın Okur iki filmde benden geçmiş onayımı almıştır.İzlenmelidir.

Keyifli seyirler.

dipnot: üst üste izlenmemesi önerilir.Sakıncalıdır.